Meteory...to świat zewnętrzny
ludzkiego wnętrza. Zabawkowe budowle na szczycie bezimiennej, zimnej, maczugowatej góry. Sprawiają wrażenie kamiennych stołów czy przerośniętych żółwich muszli: życie widać dopiero w środku. Mnisi i mniszki o surowych twarzach i rzeźbionych dłoniach czuwający nad hardością naszych poczynań związanych z chęcią wykradania ich tajemnic.
Bolało ich każde zrobione przez nas zdjęcie, bronili się jak ptaki w gnieździe czuwające nad młodymi. Niestety wyczuwało się w ich zachowaniu jakąś pogardę dla kolorowych przybyszów. Dla szacunku ich miejsca przywdziewaliśmy żądane długie zasłony przypominające spódnice, ale oni i tak patrzyli bardziej egzotycznie na nas niż my na nich. Próbowaliśmy to zrozumieć w rozmowie z piękną mniszką monastyru św. Barbary. Kobieta
o urokliwej urodzie greczynki, smukła, z mocno wykształconymi rysami twarzy nagabywana przez nas dawała krótkie, suche odpowiedzi. Uśmiechnęła się dopiero, gdy bardzo głośno wyraziliśmy swe zdumienie dla ich 8-godzinnych modłów. Pewnie to musi być dla nich trudne stanowić taki obiekt zewnętrznego zainteresowania i przedmiot turystycznej
atrakcji. Dziwnym okazał się nasz powrót do codzienności....patrzę na moje ledwo muśnięte słońcem dłonie...tam gdzieś już beze mnie, już bez nas, żyje swoim życiem Grecja, mnisi wstają w nocy na modlitwy, psy
bezpańskie żebrzą na stacjach benzynowych, na serbskiej granicy matki z dziećmi wciskają się do autobusów z prośbą o pieniądze…nie chcą chleba! Tam gdzieś w tym samym czasie....pomarańcze dojrzewają na drzewach, maki są czerwieńsze niż w Polsce i pyli się topola.